مدیران و عامل ها از MIB ها به صورت مشترک استفاده می کنند که همانند یک
پایگاه داده است و متشکل از هر نوع اطلاعات آماری از device های مدیریت
شده می باشد و این اطلاعات را به صورت ساختار درختی نمایش می دهد.
گروه IETFSNMP ، پروتکل را به عنوان پروتکل استانداردی برای کنترل ترافیک
اینترنت معرفی کرده است. همچنین RFC هایی مخصوص پروتکل های موجود در
محدودهی پروتکل IP منتشر کرده است. پروتکل SNMP در سه نسخه ارائه شده است
که اولین نسخه از آن در RFC1157 معرفی شده است. امنیت در این نسخه از
پروتکل پایین است و با کلمه عبور می توان با آن ارتباط برقرار کرد. در کل
سه نوع ارتباط رشته ای در SNMPv1 وجود داردکه عبارتند از:
Read-only، write-only و trap.
SNMPv2 بر پایه ارتباط رشته ای کار می کند که از لحاظ فنی SNMPv2c نامیده می شود و در RFC3416، RFC3417، RFC3418 معرفی شده است.
SNMPv3 آخرین نسخه از SNMP است که مزیت اصلی آن نسبت به نسخ قبلی، در
مدیریت شبکه، امنیت است و پشتیبانی هایی به منظور خصوصی کردن ارتباط ها
بین موجودیت های مدیریت شده، اضافه می کند. به طور کلی این نسخه از SNMP
تحولی از استانداردهای اولیه به استانداردهای نهایی ایجاد کرده است. RFC
هایی که این نسخه را تعریف می کنند، عبارتند از:
RFC3410, RFC3411, RFC3412, RFC3413, RFC3414, RFC3415, RFC3416, RFC3417, RFC3418, RFC2576
با توجه به اینکه SNMPv3 یک استاندارد کامل است، ولی تولیدکنندگان به سختی
نسخه جدیدی از یک پروتکل را قبول می کنند و اکثر اعمال تولیدکنندگان SNMP
بر طبق SNMPv1 صورت می گیرد.
SNMPv1 و SNMPv2 از مفاهیم ارتباط های رشته ای به منظور برقراری اطمینان
بین مدیران و عامل ها استفاده می کنند. ارتباط های رشته ای که پیشتر نام
برده شد، لزومآ کلمه عبور هستند که هر کدام از آنها فعالیت های مختلفی را
کنترل می کنند.
در ارتباط رشته ای read-only، همانطور که از نام آن مشخص است، امکان
خواندن داده را به شما میدهد و هر گونه تغییر یا اصلاح در آن غیر ممکن
است. به عنوان مثال شما قادر خواهید بود تعداد بسته هایی که به پورت های
روتر شما فرستاده می شود را، بخوانید، اما صفر کردن شمارنده را غیر ممکن
می سازد.
ارتباط رشته ای read-write، امکان خواندن و تغییر مقادیر را میدهد. با این
ارتباط شما می توانید شمارنده ها را بخوانید، مقادیر آنها را صفر کنید و
همچنین واسط ها را صفر کنید یا کارهایی در جهت تغییر تنظیمات روتر انجام
دهیم.
سرانجام ارتباط رشته ای trap امکان دریافت رشته ها از جمله اخطارهای غیر
همزمان از عامل را فراهم می کند. بیشتر فروشندگان، تجهیزات خود را با
ارتباط رشته ای پیش فرض می فرستند. به طور نمونه از public برای ارتباط
رشته ای read-only و private برای ارتباط رشته ای read-write استفاده می
شود. تغییر این پیش فرض ها پیش از اینکه دستگاه روی شبکه قرار گیرد، مهم
است. زمانیکه یک عامل SNMP را نصب می کنید، مقصد رشته ی آن را تنظیم می
کنید از آن پس هر رشته ای که آن عامل تولید می کند، به این آدرس فرستاده
می شود.
در این بخش مثالی از کارکرد SNMP در شبکه را به منظور درک بهتر بیان می
کنیم. تصور کنید شبکه ای از 100 نوع ماشین داریم که سیستم عامل های مختلفی
روی آن اجرا می شوند. برخی از ماشین ها file server هستند، تعداد کمی
print server می باشند. یکی دیگر نرم افزاری اجرا می کند که به شرح
معاملات کارت اعتباری رسیدگی می کند و بقیه کارهای پرسنلی انجام می دهند.
علاوه بر این چندین سوئیچ و روتر به کارکرد شبکه کمک می کند. یک مدار
T1شرکت را به اینترنت وصل می کند و یک ارتباط خصوصی برای سیستم تایید کارت
اعتباری اجرا می شود. اگر file server در ساعات غیر کاری خراب شود، مشکلات
زیادی را به دنبال خواهد داشت. اگر مشکل سخت افزاری باشد، مشکل به راحتی
رفع خواهد شد. اما هزاران دلار از فروش شرکت از دست خواهد رفت. همچنین اگر
مدارT1 در اینترنت از کار بیفتد، مقدار زیادی از درآمد حاصل از فروش سایت
شرکت را تحت تاثیر قرار می دهد. اینجاست که SNMP میتواند به ما حتی در
ایام تعطیل کمک کند، بدون اینکه نیاز به نیروی انسانی باشد. این پروتکل
امکان چک کردن شبکه را فراهم می کند. به طور مثال زمانیکه افزایش تعداد
بسته های بد و ناجور که به یکی از روترها می رود، منجر به از کار افتادن
روتر مربوطه شوند، SNMP گزارش می دهد و می توان قبل از، ازکار افتادن روتر
مربوطه، نسبت به رفع مشکل اقدام کرد.